Dawno temu – dawno temu – Mistrzowie Olimpijscy zostali ukoronowani wieńcami z liści oliwnych po ich zwycięstwach. Szybko przejdź do nowoczesnych gier, a zwycięzcy zdobywają medale za swoje wysiłki. Na pierwszych Igrzyskach Olimpijskich w Atenach w 1896 r. najlepsi zawodnicy otrzymali srebrne medale, ponieważ w tamtym czasie srebro było bardziej pożądane niż złoto. Zawodnicy z drugiego miejsca otrzymali miedziane medale.
Złote medale zostały po raz pierwszy wprowadzone w 1904 r. na Igrzyskach, chociaż dopiero w 1908 r. w Londynie odbyły się uroczystości wręczenia medali w tak znanej dziś kolejności. Mimo to słynna ceremonia wręczenia medalu polegała zwykle na przypięciu nagrody, a nie na jej wygięciu. Podczas Igrzysk Rzymskich w 1960 r. medale były przymocowane do łańcuchów; po tym wstążki były zwykle standardem.
Niezależnie od tego, czy jest to beribbon, przykuty łańcuchem lub przypięty, nigdy nie było ustalonego standardu, jak powinien wyglądać medal olimpijski. Istniały pewne wymagania projektowe, co prawda, ale w odniesieniu do składu istniało wiele zmian na przestrzeni lat, a także różnice w wysokości, wielkości, kształcie, a nawet materiale. W 1896 r. zawodnicy z pierwszego miejsca otrzymali medale, które były nie tylko srebrne, ale miały 48 milimetrów średnicy, 3,8 milimetra grubości i ważyły 47 gramów. Cztery lata później w Paryżu medale były prostokątne, 59 milimetrów na 41 milimetrów i ważyły 53 gramy. Kolejne gry, które odbyły się w St. Louis, nieco przeskoczyły z powrotem za pomocą okrągłego foremki do ciastek, który uderzył w wagę w zaledwie 21 gramach. Oprócz tych Igrzysk Paryskich w 1900 roku – z wielu powodów osobliwość w historii olimpijskiej – wszyscy zawodnicy Letnich Igrzysk Olimpijskich otrzymali okrągłe medale. Zimowe igrzyska zwykle miały też okrągłe medale, choć zdarzały się wyjątki.